اردیبهشت امسال بالاخره بعد از چندین سال تردید، وسواس و البته اهمال، آخرین مراحل راه اندازی سایت شخصی‌ام را انجام دادم و در آن چهار مجموعه از عکس‌هایم را به همراه چندین تک عکس آرشیوی، منتشر کردم.
ضرورتِ داشتن این محیط را به‌عنوان «عکاس» سال‌ها بود که حس می‌کردم و چندین بار تا نزدیکی ایجادش رفتم (حتی یکبار سال ۱۳۹۵ ساختمش) اما این بار تفاوت‌هایی مخصوصاً در احساس نیاز به داشتن یک پورتفولیوی ثابت و رسمی در این روزگار و البته داشتن محیطی مناسب برای انتشار کارهای جدیدتر و حتی نوشتن روزمره در وبلاگ شخصی‌ام، حس کردم.
زمستان سال قبل طی یک اتفاق ساده بخش زیادی از آرشیو عکسم را از دست دادم و تمام تلاش‌هایم برای بازیابی آثارم تا به حال بی‌نتیجه مانده، ۲۰ دی‌ماه ۱۴۰۲ بزرگ‌ترین کابوس و دشوارترین فقدان را تجربه کردم و حالا بخش بسیار زیادی از مجموعه‌ها و اتودهای جدیدتر عکاسی‌ام را به‌واسطه آن اتفاق از دست داده‌ام.
و امروز تنها عکس‌هایی که حالا در وب‌سایت منتشر شده (و طی دو سال گذشته مرتب و جدا کرده بودم) را در اختیار دارم.
هر چند این فقدان همیشه بزرگ‌ترین ترس زندگی‌ام بوده که این چند ماه با آن زندگی کرده و روبرو شدم، اما تلاش برای عبور از آن حجم اضطراب و روبروشدن با نیستی و نابودی سال‌ها تلاشم، به من درس‌های بزرگ‌تری داد و سؤالم از خودم این است که بزرگ‌ترین ترس زندگی‌ام حالا چه می‌تواند باشد؟
درباره راه‌اندازی این سایت لازم است از یاری مشتاقانه میثم بیاتی عزیز قدردانی کنم که طی دو سال گذشته با مهربانی و دقت خاصی هر کمک فنی از او خواستم، بی‌منت و بی‌دریغ کمکم کرد.
لطفاً اگر مایل بودید عکس‌هایم را ببیند و بدانید که مشتاقانه منتظر شنیدن نظر شما هستم.
۲۸ تیرماه ۱۴۰۳